کـسی که دلـی مسـتِ جـانـان ندارد            به جانان قسم می‌خورم جـان ندارد

کـمالم تـویی بی‌تو نُقـصانِ مَحـضَم            چـونـان داستـانـی که پـایـان نـدارد

چه آرامشــی مـی‌دمی ‌بـر وجـودم!            که دریـای دل، مـیلِ طـوفـان ندارد

حَـیات و مَـمات مـنی، شـک ندارم            که این زنـدگی بی‌تـو اِمکـان ندارد

بـه آبـادیِ وادیِ عــشــق ســوگــنـد            جـهـانَـم بــدونِ تـو، سـامـان نـدارد

مُسلـمان نـمی‌دانَـمـش مُـسـلـمـی را            که بر عـشـق پـاک تو ایـمـان ندارد

نـیـاورده شُـکـری بجـا بـنـده‌ای که            به الطـاف بسیــارت، اِذعـان ندارد

شِفاچیست غیر از مریض تو بودن؟            مـریـضت نـیـازی به درمـان ندارد

خسارت به من خورد از عشق اغیار            بنازم به عشـقت که خُـسران ندارد

دلــم جـز تـمــنّـای وصـل مُــدامـت            تـمـنّــایـی از حَـیّ سُـبــحـان نـدارد

چه بهتر چه بهـتر جدا گردد از تن            سـری کـه هـوای خـراســان نـدارد

غلط گفته آن کس گـفته ست هرگز            رَعـیّت، عـلاقــه به سُـلطـان ندارد

که در کشورِ عشقِ سلطان، رعیّت            پـنـاهـی به جُـز کُـنـج ایـوان نـدارد

الـهـی بـه قـربان نـامت که ذکـرش            کَــم از لــذّت خــتــمِ قُــرآن نــدارد

ز بس سفره داری و مهمان نوازی            فــقــیـرِ حــرم، غــصّـۀ نـان نـدارد

شـبـیـه مـزارِ تـو در چـارفـصـلـش            حــریــمـی گــدایِ فـــراوان نــدارد

سـحـرهـای دلچـسبِ کـویِ تو دارد            صفـایـی که صـبـحِ گـلـستان نـدارد

گرفـته ست فـیروزه از خاک پایت            جـلایـی کـه لـعـل بَـدَخـشـان نـدارد

شـده مـحـوِ بـالایِ گُـلـدسـتـه‌هـایـت            اگـر زائـرت، چـشـم گـریان نـدارد

تـو سـرچـشـمۀ نـوری و آسـتـانـت            شبـی نیـست که نـور بــاران ندارد

مرا کلبِ کهفِ خودت کن، که دیدم            وفـایـی که سگ دارد انسـان ندارد

اباصـلْت در خـانـه‌ات یـافت شـأنی            که در اوج حشمت، سلـیـمان ندارد

جهان مجاز و حـقـیـقـت به جـز تو            رضـایِ خــدا، کــارگــردان نـدارد

سُخن یک کلام است آن هم همین است            که این زنـدگی بی‌تـو امکـان ندارد

دَمِ صحــنِ تو حال من معـنوی شد            غـزل شد قـصیده سپس مثـنوی شد

کـبوتـرصفت پَـر کـشیـدم به مشهـد            عجب وقت خوبی رسیدم به مشهـد

که در شهر قم کرده‌ام، وعـده با تو            که باشم شبی را به ذی القعده با تو

صــدایِ گـدایت بـلـنـد است بـشـنـو            و این آه یک مـسـتـمـنـد است بشنو

نـیـازی به عـشـق مَـجـازی نــدارم            من اصـلاً به جـز تو نیـازی نـدارم

رفـیـقِ فـقــیـرانِ عـالــم، نـگــاهـی            به سوزم به اشکم به حالم، نگـاهی

به من که خـرابِ خـرابـم نـگـاهـی            نگـاهـی که مـستی کـنم گـاه گـاهی

بــه دامت گــرفـتــاری آزاد بــاشـم            فـقـط جــلدِ صحــنِ گُـهـرشاد بـاشم

أغــثـنـی! مُــرادم بـده، ای مُـــرادم            که السّـاعـه، نـزدیکِ بابُ الجـوادم

کمک کن که تصمیم قـاطع بگـیـرم            و بـا دیـدنِ صحــن جـامع، بگـیـرم

دمی را که در وصف تو گفته جامی            بـخـوانـم تو را با همین لحن عامی

ســلامٌ عــلـیٰ آل طـاهــا و یـاسـیـن            ســلامٌ عــلـیٰ آل خـیــر الـنـبــیـیـن

ســلامٌ عــلـیٰ روضـةٍ حَــلّ فـیــهـا            امـامٌ یُـبـاهـی بِـهِ الــمُـلْـکُ والـدّیـن